Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/068

 — Jest jak źdźbło, krzewiące się trwożnie pod grobowym kamieniem…
 — Przemóc śmierć, potargać więzy i ulecieć w nieskończoność!…
 — Mery! Mery! — szeptał trwożnie, przytulając ją do siebie.
 — Jestem tak nędzna, że nie potrafiłabym się nawet zapamiętać, aby iść w śmierć bez trwogi! Ach, jaki jest człowiek obcy wszystkiemu, jaki daleki, jak odgrodzony od przyrody, że ani na chwilę nie umie zapomnieć o sobie.
 — Bośmy zdziczeli, błąkając się w pustyniach miast!
 — Zimno mi! — wstrząsnęła się gwałtownie.
 — Wróćmy do domu…
 — Nie, tam się czegoś boję…
 — To do mnie… chodź… parę kroków, zaniosę cię…
 — Później jeszcze… później… — prosiła, ogarniając go naraz ramionami, upalnemi ustami szukając ust jego, że zwarli się, jak fale ogniste, przepadając w rozgorzałej nagle otchłani!…
 Noc się już stała nieprzenikniona, błyskawice tylko niekiedy wiły się ognistemi kołtunami, pioruny huczały coraz rzadziej i dalej, ale ocean potężniał jeszcze i burza zaczynała szaleć, ryki wód i huragany, zwite w ogłuszającą, straszną wrzawę, miotały się oślepłe i pijane; olbrzymie bałwany, jak stada rozegrzanych ogierów, z dzikim kwikiem, spienione, oszalałe, rzucały się na siebie, przewa-