Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/087

 Trzecią była młoda dziewczyna, smukła i świeża, jak pęd wierzbowy, w oczach miała niebo przeczyste, a pełne usta nabrzmiewały krwią żądzy, niby dźwięk miedzi w poranek wiośniany, pachniała kwiatem jabłoni.
 — Mój mąż zrobił majątek w Klondyke i powraca bogaty.
 — Mój narzeczony powraca z Kanady, pobierzemy się i wyjedziemy daleko.
 — Mój syn powraca do mnie, powraca! — szeptała słodko matka.
 Już się teraz znały i kochały współczuciem tęsknoty.
 Mieszkały na tej stromej uliczce, spadającej od katedry.
 I już odtąd jednocześnie budził je ryk syren i razem chodziły do portu, razem na wybrzeże i razem do katedry, w cień głęboki naw i razem lały łzy błagające i szeptały modlitwy.
 Ale dnie przechodziły nieubłagane.
 Wiosna już nadeszła i dnie nizały się w różaniec blasków, woni i kwiatów, w hymn wszechmocnego słońca.
 ...I były jak marzenia młodzieńcze, różaną mgłą przysłonięte, pełne cichych westchnień, uśmiechów, tęsknych śpiewań, zapachów, rozbrzmiewających pęków, nagłych smutków i słodkich łez zarazem.
 A one czekały.
 ...I były jakby utkane z płomienistych barw, ziemia lśniła szmaragdem, niebo wisiało płytą błę-