Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/088

kitu, a morze było jakby czarodziejskim kwietnikiem, każda fala tryskała purpurą, złotem i szafirem, każda struga pian wykwitała śnieżnemi liljami, nawet mewy, ważące się nad oceanem, mieniły się srebrem i fioletem.
 A one wciąż czekały.
 ...I były dnie, jak muzyka nieopowiedziana, huragan grał na starych rozjeżonych drzewach, pluskały drzewa, grały rynny starych domów, śpiewały wieże katedry, świstały pociągi, ludzie, holujący w porcie ciężkie statki, krzyczeli smutną pieśń trudu, a ocean huczał dziki hymn potęgi, hymn śmierci i zniszczenia...
 A one, jakby umarłe, na te dnie czekały niestrudzenie.
 — „Nadzieja“ już bardzo dawno wyszła z Rio-Janeiro!
 — Od miesiąca już powinna zawinąć do portu.
 — To opóźnienie mnie niepokoi.
 — Wyszła i przepadła, a może... — mówili raz w porcie, ale one, dosłyszawszy, uśmiechnęły się pobłażliwie i poszły na wzgórza patrzeć w nieskończoność i czekać.
 — Ludzie małego serca! — myślała o nich matka.
 — Przecież to mój mąż, czekam na niego — myślała żona.
 — Pobierzemy się, i już go nie puszczę na morze! — postanawiała dziewczyna.