Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/118

Szanowne… i t. d. — krzyczał wkółko przy stolikach i brał często to dziesiątkę, to kufel piwa, to inny poczęstunek, to kopnięcie albo wymyślanie, nie zważał na takie drobiazgi, wytrwale bawił gości.
 W jednej z altan, gęsto pokrytej winem i krzakami jaśminu, rozległ się pijacki śpiew.
 — Milczeć tam, cicho! — wołali groźnie w ogródku, bo śpiew był rosyjski. Więc śpiew umilkł natychmiast, a w miejsce tego jakiś głos krzyczał potężnie:
 — Panna Zosia! Panna Zosia do nas! Zosia!
 A ona znowu stała za nim, w oknie.
 — Kto to woła?
 — To te oficery z altany…
 — Nie pójdzie pani przecież do Moskali?!
 — I, nie boję się, cóż mi zrobią…
 — Niech panna idzie do oficerów, kazała gospodyni! — wołał garson.
 — Nie pójdę, niech Mańka idzie…
 — Bardzo pani zmęczona?
 — O, ja już przywykłam, jutro odpocznę.
 — Może pani co zje?
 — Nie mam czasu, a przytem w niedzielę stara nie da siedzieć z gośćmi na sali, chyba w gabinecie…
 — To chodźmy do gabinetu.
 — Zośka! Idź mi natychmiast do oficerów! Ale, będzie mi się tu gzić z gołymi studentami, przy piwie, a tam szampańskie piją panowie oficerowie i chcą, żebyś przyszła… — krzyczała gospodyni.