Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/119

 Zośka zerwała się, jakby biec chciała.
 — Proszę dla mnie gabinet, kolację na dwoje i szampańskiego! — krzyknął przez okno do gospodyni i tak piorunująco spojrzał na nią, że cofnęła się i przez drzwi zawołała:
 — To już nie chodź, powiem tamtym, żeś już wyszła…
 — Dobrze tak, dobrze? — pytał.
 — Strasznie pana… lubię — szepnęła mu cicho, bo jej zaimponował ogromnie tem energicznem wystąpieniem.
 — Gdzie to ten gabinet?
 — Zaprowadzę pana.
 Śpiesznie wyszedł z werandy, bo mu wstyd było, że zwrócił tem głośnem poleceniem uwagę publiczności.
 Ale już w sali zabiegał drogę ten z czerwoną głową.
 — Panno Zosiu, proszę do naszej kompanji, obiecała pani…
 — Nie mam czasu…
 — E, czas to widać jest, ale dla studentów… — dodał wyzywająco.
 — Nie zawracaj pan kontramarki! — krzyknęła groźnie, wprowadzając go do gabinetu. — Niech się pan do niego nie odzywa, to awanturnik… Zaraz przyjdę.
 Otworzył jedyne, małe okienko, bo duszno było w tym niby porządnym pokoju. Okno wychodziło na ogród warzywny, zasłonięty ogromnym