Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/123

 — Nie, mało, bo przecież nigdy nie będę leczył nikogo.
 — A poco się pan Stach tego uczy?
 — Ojciec chciał tego, ale mnie medycyna nie obchodzi wiele…
 — A co?
 — Panna Zosia przedewszystkiem.
 Dialogowali naiwnie, bezmyślnie prawie, aby tylko pokryć tę burzę, jaka się w nich podniosła.
 — Gorąco strasznie!
 — Strasznie gorąco! — odpowiedział.
 Usiadła na oknie, przyciągnęła gałąź jaśminu i liściami chłodziła czoło i twarz.
 — A ten brunet, co to był przeszłej niedzieli z panem?
 — To mój przyjaciel.
 — Widziałam go na sali, tańczył.
 — Dzisiaj?
 — Może przed godziną. Śliczny chłopak, ale pan Stach ładniejszy.
 Poczerwieniał i miał ochotę pocałować ją w nogę, którą bujała i wybijała w ścianie takt, bo muzyka znowu grała w sali.
 — A panna Zofja to wprost śliczna!
 — Blaguje pan! Panowie to wszystkie tak blagują.
 — Ja nie.
 Zerwała się z okna i długo przed oknem poprawiała włosy, wyjęła mu z kieszeni grzebyk i przyczesała grzywkę.