Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/126

 — Idziemy!
 — Idziemy! — zawołał radośnie.
 I poszli przez pustą, uśpioną wyspę ku Pradze.
 Księżyc świecił wspaniale, cisza leżała ogromna, a gdzie niegdzie w gęstwach nadbrzeżnych pogwizdywały ptaki. Chłodne, białe mgły niby wody ogromne zalewały łąki i przysłaniały plany dalsze. Daleki, przesiany przez ciszę i przez bełkot głuchy fal, gwar Warszawy jak echo ech drżał w powietrzu.
 Żaby rechotały gdzieś na łąkach.
 Szli mocno przywarci do siebie, czasem przystawali, patrzyli sobie w oczy i w cieniach drzew przydrożnych całowali się długo i namiętnie…
 — Odpoczniemy może, zmęczona jesteś!…
 — Nie, nie — protestowała energicznie. — Ty! mój łobuzie — dodała z przesadą i ugryzła go w szyję.
 — O której przyjść jutro po panią?
 — Po panią to można się wcale nie fatygować, a po swoją Zośkę można przyjść przed samą szóstą. Muszę się wyspać, muszę iść do krawcowej, muszę sobie nowy gorset kupić. Potem zajrzę do siostry… tak o szóstej.
 — Będę przed szóstą.
 — A potem co? Frajda i wielka ekstrawagancja!
 — Co tylko zechcesz.
 — Już dom widać!