Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/145

w milczeniu grozy, że zdaje się, iż w tej chwili podniesie się przeciągły straszny śpiew:
 „Ave, Caesar, morituri te salutant”.
 Milczenie waży się jak ptak, nim runie, że tylko słychać brzęk zaprzęgów, skrzyp piasku i uderzenia kopyt, a w rozmigotanych blaskach wiruje rzeka barw, wybucha czerwień, pławi się złoto, kwitnie błękit, grąży fiolet, mrowią się błyskami złote i srebrne hafty, chwieją się pióropusze i płoną rozgorzałe oczy.
 Naraz grzmot braw i krzyk stoczył się jak lawina i wrzał długo, aż się rozpłynęli, niby obraz czarodziejskiego snu.
 Wyrównywano śpiesznie stratowany piasek.
 Muzyka wybucha nagle hukiem trąb i kotłów.
 Pikadorzy już stanęli w różnych punktach areny, czekają, nogi wparte w strzemiona, cugle skrócone, piki gotowe do ciosu…
 Banderillerzy w białych pończochach i błękitnych kaftanach, z kapami w rękach, pochyleni nieco, czuwają w naprężeniu…
 Czerwona służba kryje się za końskiemi zadami.
 Tylko espady siedzą zboku, rozglądając się po amfiteatrze.
 Nagle wszystkie zgiełki jakby się zapadły.
 Trzasnęły wrota, wszystkie oczy runęły w jeden punkt, wachlarze zwisły bezwładnie, z czarnej czeluści wydarł się ściszony ryk i zamajaczył rogaty, potężny łeb.