Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/028

— 28 —

sercu, a grzmoty dział huczały w każdym zakątku, lecz mimo to szedł wolno i ciężko, jakby pod brzemieniem tamtych krzyków.
 Otwarły się przed nim drzwi kute w bronzie.
 Tłum ministrów, wodzów, doradców, tłum książąt i panów, zebranych z całego świata, nie powstał na jego powitanie, siedzieli przygarbieni, milczący i trupio bladzi.
 — Któż zwyciężył? — zapytał.
 — Motłoch! — zabrzmiał jakiś głos ponury.
 — Na południu wojska zniesione ze szczętem.
 — Flota zatopiona.
 — Dolna część miasta już w rękach tłuszczy.
 — Wojsko na wałach przeszło do buntu.
 — Oddział aerostatów po ich stronie.
 — Wszystko stracone! Wszystko!
 Mówili jeden po drugim i twarde słowa spadały na niego jak kamienie, że cofał się pod tym gradem śmiertelnym.
 — Gwardje wysłać! — wyszeptał.
 — Zdradzą! Nie przemogą. Tam ocean wezbrał i druzgoce wszystkie tamy! Świat się wali!
 — Biada nam, biada!
 — Więc cóż robić? — pytał bezradnie.
 Huk wstrząsnął murami, posypały się strzaskane szkła okien, zimny wiatr buchnął po sali, aż portrety królów zakołysały się na ścianach.
 — Chwila sądu i kary się zbliża! — ktoś jęknął.
 Milczenie zapadło ciężkie, jak płyta grobowa.
 — Tchórze i niewolnicy! Katom was oddam. Precz