Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/030

— 30 —

 — Idę naprzeciw i ogłoszę im sam wolność! — zawołał, rzucając się ku drzwiom.
 — Nie wyjdziesz bez nas!
 Wrzasnęli, otaczając go gąszczem szpad obnażonych i twarzy srogich.
 — Chcesz nas wydać na łup zemście!
 — I nami kupić sobie życie!
 — Nie, nie, będziesz naszą tarczą i zakładnikiem!
 Sto rąk go chwyciło, rzucając daleko od drzwi, które się z brzękiem zawarły za nimi. Musiał ulec przemocy.
 Był uwięziony w swoim zamku, we własnej sali tronowej.
 Długo nie mógł pojąć, co się z nim dzieje.
 — Zamknęli go jak złe, szkodliwe zwierzę! Jego! Oni! Ci, których wyniósł z nicości! którzy byli jego echem; jego cieniem...
 Świat się z nim zapadał, jakby na dno chaosu.
 — Gdzież jestem! Gdzie? — wołał, tocząc błędnemi oczami.
 Był sam w pustej, olbrzymiej sali, światła pogasły, a tylko w krwawych brzaskach łun widniały z portretów głowy przodków, bieliły się twarze widmowo i połyskiwały posępnie oczy, zbroje i korony!
 Patrzyli w niego lodowatemi oczami otchłani.
 Stali dumni, wynieśli, wspaniali, niby chór bogów nieśmiertelnych.
 Oto ten, co na stosach trupów utwierdził tron praojców.