Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/035

— 35 —

mrowiskiem nieprzejrzanem, ale zaczął drżeć, jakby z przejmującego chłodu.
 — Białe chorągwie u bram! Parlamentarze idą!
 Obejrzał się gwałtownie, cała rada, wszyscy ministrowie i doradcy, wszyscy książęta i panowie, cisnęli się do sali tronowej.
 — Za chwilę pomrzemy wszyscy! — rzekł cicho i smutnie.
 — Nie oddamy się na łaskę i niełaskę! — ktoś krzyknął.
 Uśmiechał się i zapatrzył w dal jakąś, gdzieś w tajemnicę, wyłaniającą się z cieniów.
 — A czegóż chcą parlamentarze? — zapytał wreszcie.
 — Ciebie, panie! — ozwał się zgodnie chór dostojników.
 — Mnie? Mnie?
 — Chcą ciebie i my cię wydamy!
 — Aby skończyć wojnę domową...
 — Aby ocalić własne głowy! Dobrze, ocalcie się! Dobrze!
 Szeptał, zaglądając im w twarze z szyderczym uśmiechem. Cofali się, spuszczając oczy, a on zbliżał się do niektórych i jakby na pożegnanie mówił:
 — Tyś głodów winien!
 — Tyś pił złoto ich i krew!
 — Tyś był ich katem!
 Rzucał w posiniałe ze strachu twarze; milczeli, tylko usta się im trzęsły i latały oczy zakrwawione, ale cisnęli się dokoła, czepiając się go jak ostatniej deski ratunku.