Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/085

— 85 —

wrzawą nieustanną, wtedy dopiero opustoszały dziedzińce i zawierały się ciężkie bramy za ostatnimi.
 — Skończone! — oznajmił służący, otwierając okna narozcreż.
 — Poszli?
 — Wszyscy! Już bramy zamknięte.
 — Fabryka zamknięta? — pytał, nie wiedząc, co mówi.
 — Zamknięta.
 — To jedźmy na obiad, jedźmy! — powtórzył, z trudem się podnosząc. Czuł się zdrętwiałym i dziwnie chorym, zaledwie mógł się udźwignąć z fotelu, ręce mu się trzęsły, a oczy z uporem wpijał w jakiś punkt.
 — Konie już czekają.
 — Dobrze, mój drogi, dobrze! Jedziemy zaraz — mruczał, pozwalając się przywdziewać w palto, włożył kapelusz, wziął laskę i obejrzał się, jak zwykle, za wielką teką, którą brał służący, i jak zwykle sprawdził olbrzymią kasę, czy zamknięta, i wyszedł wolno, jak zawsze, jak codziennie od lat na podjazd, gdzie już na niego czekała para koni z powozem.
 Już postawił nogę na stopniu i, jak zawsze, pytał się stangreta o konie, gdy naraz przerwał rozmowę, cofnął się i zawrócił śpiesznie do kantoru, wziął z kasy pęk kluczów i prawie pobiegł krętemi, mrocznemi korytarzami do fabryki.
 Służący powlókł się za nim cicho i nieodstępnie jak cień.
 Fabryka usypiała w złowrogiem milczeniu.