Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/098

— 98 —

 Całe dnie wpatrywał się w miasto i, jak zegar, automatycznie i bezmyślnie, podnosił co pewien czas zaciśniętą pięść i szeptał:
 — Moja fabryka umarła, ale i ty zdechniesz!
 A niekiedy brał służącego za rękę i, wskazując mu na miasto, mówił z głęboką radością — z uśmiechem szczęścia mówił:
 — Patrz, ono już kona... i musi umrzeć... musi...
 A miasto istotnie leżało, jakby w przedśmiertnej gorączce.
 Najpierwej stanęły wszystkie fabryki.
 Zdrętwiały wszystkie maszyny.
 Pogasły elektryczne słońca.
 Oślepły wszystkie ulice.
 Nagły paraliż tknął ruch wszelaki, a grobowe milczenie zwaliło się na przerażone miasto.
 A później zaczęły się rwać wszystkie wiązadła życia.
 I wszystkich ludzi ogarnęło jakby szaleństwo.
 Miasto przemówiło głosem huraganów.
 Życie wzburzyło się do dna, rozwalało prawieczne pęta i, oszalałe własną potęgą, szamotało się wśród gromów, błyskawic i śmierci.
 Burza się rozpętała nad światem, orkan się zerwał i w swój wir straszliwy porywał ludzi i rzeczy, kłębił się, miotał, miażdżył i zabite rozsiewał po ziemi wiecznie głodnej.
 Zaczął się stawać na jawie przerażający sen apokalipsy.