Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/099

— 99 —

 A siwy, obłąkany człowiek już codziennie widział z okien swojego kantoru długie gardziele ulic, rojące się rozszalałemi tłumami, czerwone płachty, jak krwawe pliki wznosiły się nad niemi, a śpiew bojowy huczał bezustannie zwycięskim hymnem.
 Siwy, obłąkany człowiek już codziennie widział w ulicach nieubłagany bój rozpętanych żywiołów.
 I widział, jak budziły się krzywdy odwieczne.
 Jak wypełzały z nor krwawe zemsty.
 I otwierały się rany niezagojone.
 I płynęły strumienie gorzkich łez.
 I skarżyły się ciche, nieutulone żale.
 A wszystkie nędze człowiecze podniosły głos buntu.
 Wszystkie szaleństwa zawyły.
 Wszystkie zbrodnie wyszły na żer.
 I widział, jak skłębione, oszalałe, niby potworne wężowiska runęły na siebie, zwarły się śmiertelnym uściskiem i przewalały z dzikim skowytem nienawiści wśród gromów, błyskawic i śmierci.
 Świat zadygotał w posadach.
 Dnie już ślepły od krwawych oparów, a ciepłe, letnie noce, zaropiałe mgłami łez jęczały konającemi głosami.
 Siwy, obłąkany człowiek już codziennie widział konanie miasta; w lepkich od krwi kanałach ulic miotały się huragany; stawały się mordy, wrzały bitwy mordercze, wybuchały szaleństwa.
 Już codziennie, jak monotonna litanja, biły do nieba jęki mordowanych, wściekłe wrzaski, gruchoty karta-