Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/109

— 109 —

zjawił się jakiś cień blady, snuł się wskroś ciżb, wskroś dni majaczył i szeptał:
 — Co z nienawiści poczęte — umrzeć musi.
 — Co nie pragnie pójść drogami wieczności — w błocie skona.
 — O miasto, bądź przeklęte!
 Próżni mówił i milczeniu.
 Cichy głos nie przedarł się do serc okutych w pychę, ale blady cień snuł się już bezustannie i stawał się zwolna jakby zarysem snów zapomnianych, jakby echem pomarłych, dawnych dni — na miejscach szubienic majaczył, z grobów się wynosił, na krzyżowych drogach dusz wypędzonych stawał i szeptał mocno — jak głos, co do sumień mówi z nieskończoności:
 — Co na śmierci budowane — w śmierć wieczną runie.
 — Co pychą i kłamstwem wyniesione — hańbą się stanie.
 — O miasto, cmentarzysko dusz, bądź przeklęte!
 Próżni jeszcze mówił i milczeniu.
 Cichy głos nie zbudził dusz, przywartych do ziemni, ale blady cień snuł się bezustannie, widmem już był, cichą, straszną marą o trupiej twarzy i oczach patrzących wskroś rzeczy i ludzi.
 Błąkał się samotny wśród tłumów, opitych potęgą i głuchych na krzyk duszy, błąkał się niepoznany, niepragniony przez nikogo i przez nikogo nieczekany, ale mówił coraz potężniejszym głosem!
 — O miasto, wampirze świata!
 „O miasto, złoty grobie człowieczeństwa!