Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/123

— 123 —

 — Trzy miesiące szpitala, tyle bólu i teraz w przyjaźni?
 — Frajer, dlatego właśnie sztamę z nim trzymam, za psa miałbym tego, coby mi nie chciał oddać. Uderzysz, dostaniesz, wyliżesz się i masz czyste sumienie. Nie jestem przecież zbójem! — zawołał wyniośle.
 — Możesz ty jeszcze paść na takiego, że...
 — Że mnie od ręki przyrychtuje do trumny! Mała strata, krótki żal, nikt po mnie nie zapłacze, ale pókim żyw, nie pozwolę nikomu grać sobie na nosie i ze strachu przed majstrami nie przystanę do socjalistów, jak Felek... Nie głupim, wolę ciężką robotę przez cały tydzień, a wesołą zabawę po fercentagu, niźli Pawiaka i nahajki...
 — Za sprawę go przecież schowali...
 — Pociecha! kiedy mu i tak mordę przefasonowali kolbami, że go rodzona matka poznać nie mogła. Wyklina teraz tych, co go wciągnęli. — Jędruś odwrócił głowę, coś pilnie majstrując koło klawiszów. Michał roześmiał się domyślnie i, uderzając go w ramię, spytał przyjacielsko:
 — Czy to za pannę Józię chcesz płacić?
 Jędruś poczerwieniał, ale zaprzeczył stanowczo.
 — A może to ten lancuś cylindrowy, co za matką książki nosi do kościoła?
 — Przecież to kawaler Mani...
 — Pysk ma, że tylko walić! Nie lubię takiej facjaty! Któryż to?... Nie powiesz, dobra, twoja sprawa, dowiem się potem, ale pamiętaj, com ci radził: rżnij zbliska i pod włos! Kiedy myślisz?...