Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/163

— 163 —

wszystkie trumny, i te wszystkie trupy, i te wszystkie mogiły zwalały się na niego.
 Poczuł się jakby winnym tym wszystkim żałobom i skargom, i jakby każda z tych łez rozpacznych spadała na niego kamieniem i biła przekleństwem!
 Pochylał się coraz niżej w strasznem poczuciu własnej winy.
 Niekiedy taka boleść ryła mu się w twarzy i wyzierała z oczów, że jakieś litościwe osoby zwracały się do niego ze słowami współczucia.
 — Panie, nie wolno tak rozpaczać, Bóg miłosierny zlituje się nad sierotami. I ja dzisiaj pochowałam męża! Sierotam, jak i pan, to rozumiem!... — I tak go pocieszając, gruchnęła nieutulonym płaczem, a z drugiej strony jakiś jegomość trącił życzliwie kuflem w jego, jeszcze nietknięty.
 — Wietrzeje, panie kochany! Babska rzecz płacze, młody pan jeszcze... no...
 Nawet nie rozumiał, że mówią do niego.
 — Żonę pan pewnie stracił! Mój Boże, taki młody i przystojny, a mój nieborak...
 — Nie trzeba się poddawać! Uszy do góry, panie kochany! I ja, panie, straciłem już drugą żonę, a przecież jakoś żyję... Trudno, wola boska... Rzepa, panie, była, nie kobieta! Stańcowała się, napiła się potem zimnej wody i szlus, panie kochany! — szeptał, wyciskając palcami piwo z wąsów.
 Nie dosłyszał i tego, spoglądał na nich z jakiejś przepaści, gdzie już głosy ludzkie nie dochodzą.