Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/194

— 194 —

 — Niech się pan wychyli, stoi na dole.
 Spojrzałem w głąb — nawprost domu stał jakiś człowiek.
 Było zupełnie ciemno i z wysokości trzech pięter, a miałem go jakby tuż przed sobą i widziałem jak najdokładniej.
 Patrzył w okno i kiwał ręką.
 Śpiesznie się cofnąłem, zasłona zapadła na okno.
 — To nie halucynacja, nieprawdaż? — szeptał.
 Wyjrzałem jeszcze raz.
 Stał na tem samem miejscu, zapatrzony w okno.
 Wróciłem zpowrotem w krąg światła.
 — Wciąż stoi i czeka na mnie... To mój wampir — jęknął boleśnie.
 A mnie ogarnął gniew, nic bowiem jeszcze nie rozumiałem.
 — Jabym tego wampira kijem przegonił — odparłem.
 Roześmiał się dziwnie drażniąco.
 — Gdyby mnie ktokolwiek prześladował w ten sposób, takbym się z nim rozprawił, żeby mu się odechciało. Jeśli pan pozwoli, zejdę i rozmówię się z nim po swojemu.
 Przytrzymał mnie za ramię i rzekł cicho:
 — Napróżno, nikt go nie odpędzi, nikt.
 — Przekona się pan za chwilę — zawołałem zirytowany.
 — Ależ to nie człowiek, to widmo...
 Zaćmiło mi się w oczach, nogi się ugięły, przysiadłem bezwiednie, ale ochłonąwszy nieco, poczułem