Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/197

— 197 —

 Podobno wił się w strachu i bezsilnej złości.
 I nie mógł się wykręcić od ciosu, bo ja nie przestawałem, posyłałem mu te słowa raz na miesiąc w różnych dniach; przesyłałem w listach, drukowałem je na pierwszych stronach gazet, wsuwałem do książek, które musiał przeglądać, wysyłałem depeszami...
 I syciłem się nieopowiedzianą rozkoszą zemsty niechybnej. Wymknął mi się jednak.
 Dowiedziałem się, że otoczyła go cała armja, której ręce wszystko musiało przechodzić. Zasłonił się nimi, i moje ciosy przebijały próżnię, nie dosięgały go wcale.
 On odetchnął, a ja szalałem z bezsilnej wściekłości.
 Lata całe szukałem nowych a niezawodnych sposobów.
 Aż niedawno, parę lat temu, przeczytałem starą, średniowieczną legendę o zemście okrutnej a wyrafinowanej, o zabijaniu wrogów z odległości. Postanowiłem spróbować.
 Dla nienawiści nie istnieją rzeczy niepodobne, a sprężoną wolą można uderzać jak maczugą i druzgotać. Przekonałem się o tem. Kazałem ulepić z wosku blichowanego siedem jego posągów. Tak zalecał prawieczny ceremonjał.
 — Ach, tamte w salach — zawołałem mimowoli.
 — Pokażę panu drogi, jakiemi chodziła moja zemsta.
 Zapalił świecę i poprowadził do czarnych pokojów.
 — To pierwsza stacja zemsty! — szepnął, zdzierając całun.