Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/209

— 209 —

 — Cóżto szkodzi, proszę pani?
 — No tak, tak — ale u mnie nie możesz być pijanym.
 — Dobrze, nie będę pił — wszystko mi jedno.
 I ucałował na podziękę ręce kandydatki na dyrektorową.
 — Sprowadź się zaraz.
 — Dobrze.
 Akurat ktoś go potrzebował posłać do szewca i w tym celu ściągnął nawet z nóg kamasze, którym nagwałt pomoc dać należało, i, siedząc w kulisie, głosem tylko miał brać udział w próbie.
 — Franek, zaniesiesz, widzisz — niech ci na poczekaniu zrobi.
 Franek przybrał stanowczą minę i powiedział, że nie ma czasu, nie pójdzie.
 — Dlaczego, małpo, nie pójdziesz?
 — Bo przeprowadzam się.
 — Skąd? gdzie?
 — Od Zmarźlaka do dyrektorowej.
 — Ha! ha! — Franek się przeprowadza, ha! ha! wybornie! — przeprowadza się!
 — Połamani bohaterzy i dotknięci szpicem Kronosa bohaterki! Proszę o głos! Hołota, — cichoże, bo chcę powiedzieć coś arcywesołego.
 Uciszono się.
 — Oto! powiadam, że nasza Esmeralda vel Simonka bierze sobie tego oto Quasimoda na stajnię — czyli inaczej, mówiąc językiem dla was zrozumiałym, nasze factotum — mówiący słynął z wyszukanych zwro-