Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/218

— 218 —

 — Panowie, panowie, nie gryźcie się, bo i tak was gryzą...
 — No! więc idziecie na podwieczorek? — pytał Garrick.
 — Dobrze, dobrze, kiedy prosisz, to i owszem, no, bo prosisz!...
 Garrick w milczeniu, acz niechętnie, skinął głową potakująco.
 — Jakże nisko teatr upadł! naciągać swoich! — mruczał Wstawka, oburzony naprawdę.
 Wyszli z teatru.
 Charakterystyczny szedł pierwszy z którąś z aktorek i, z zapałem smakosza, opowiadał, jak się robią dobre kotlety z cielęciny.
 — Ten się minął z powołaniem, powinien być kucharzem.
 — Protestuję w imię zdrowych żołądków!
 — O oleum ricini! jakże byłobyś poszukiwane!
 — Panowie i piękne panie!... nie gniewajcie się, białogłowy, że mówię „piękne panie“ — jest to niewinna figura retorica — otóż panowie! Tak, posłuchajcie — powiem przypowieść biblijną. Krowienty wrócić się, rozdziawić gęby, nadstawić słuchy, bo mądrość będzie płynęła z ust moich potokiem.
 — Jak przez nie sznaps!
 — Do rzeczy, do rzeczy! mówże Wstawka, bo niema czasu.
 — Otóż: pewnego czasu... nie, — nie tak.
 W on czas, rzekł Zeus do Nataniela proroka, idąc z nim de pache ulicami Koryntu: