Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/227

— 227 —

wionej wściekle, tubalnym głosie, pianie na ustach i ramionach, rozkrzyżowanych, jak drogowskazy. Lubił taki teatr. Na subtelnych półtonach sztuk, gry, nie znał się. To też to, co lubił, znalazł w tej sztuce. Grano ją con amore, przeszarżowawszy. I z przyjemmnością słuchał, jak aktorzy w garderobie wynosili sztukę pod niebiosy.
 Garrick opowiadał, że prawie wszystkie sielskie powieści Kraszewskiego nadają się do przeróbki na scenę.
 — Ot, macie naprzykład — „Ulana“. Kto ją przyniósł — pytał, biorąc książkę ze stołu z pomiędzy kilkunastu.
 — Ja — odpowiedział Franek.
 — Czytałeś ją?
 — Nie. Pożyczyłem do rekwizytu na niedzielę i jeszcze nie miałem czasu odnieść.
 — Ot! macie Ulanę...
 I długo, szeroko rozwodził się nad jej treścią; coby to był za ładny i efektowny obraz sceniczny.
 Franek słuchał i wkońcu zapytał ciekawie:
 — Czy to trudno, proszę pana, sztukę napisać?
 — Spróbuj napisać, to się przekonasz.
 Franek roześmiał się jakoś bezdźwięcznie i nieśmiało szepnął:
 — Trzeba umieć.
 — Głupiś! — nikt nie umie pisać, zaczynając.
 — Franek! Wiesz co? napisz, jak Boga kocham. Toby było kapitalne — uważasz! przedstawimy ją u nas. Wyobraź sobie: sala pełna, zajęcie ogromne, pierwsze rzędy we frakach, premiera przecież! Każemy