Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/271

— 271 —

 — Która godzina?
 — Druga.
 — Noc już blednie, świt już idzie... prawda?
 — Nie widzę różnicy, ciemno jest jak było — powiedziała śpiesznie.
 Milczenie zaległo.
 Ona zapatrzyła się w bolesną, przemęczoną twarz Chrystusa, a on wpił się oczyma w ciemność i śledził ją badawczo; z ciężkich opon cieniów już zwolna wyłaniały się potwornie bezkształtne grupy drzew i ledwie wyczute kontury domów, świt był jeszcze daleko, ale już niepostrzeżenie wsączał pierwsze brzaski w ciemności ziemi, pełzał wśród chmur bezwładnie zwalonych na siebie i obrzeżał je łzawą jasnością.
 — ...I uśmiechnie się do nich siostra! — szeptał znowu, przenosząc oczy na jej twarz: — takim dobrym, słonecznym uśmiechem. Dzieci trzeba kochać, trzeba je brać na ręce, pieścić, przytulać, całować... one żyją miłością. Ucałuje je siostra?...
 — Zrobię wszystko, wszystko.
 — Mnie nikt nie kochał — dodał szeptem.
 — Tak mnie razi światło — jęknął, zakrywając oczy.
 Przyciemniła tak nerwowo, że zgasło zupełnie.
 Utonęli w ciemności.
 Zakonnica osunęła się na kolana i modliła się żarliwie, a on zapadał w cichy sen.
 Budził się co chwila, błędnie spoglądał w okno, czasem zrobił jakiś ruch bezcelowy, nieprzytomnie patrzał w szarzejącą coraz jaśniej noc, to chciał iść, to usiłował myśleć, przypomnieć sobie coś, zatrzymać