Strona:PL W klatce.djvu/019

 — Z daleka, pani.
 — Pewno do Warszawy? — spytała otyła pani, obydwiema już rękoma zsuwając z czoła kapturek.
 — Tak, pani — była znowu odpowiedź.
 — Czy pani dobrodziejka z okolic Warszawy może?
 — Nie, pani.
 — A z jakich? czy wolno spytać?
 — Z dalekich.
 Interlokutorka, widocznie zniecierpliwiona lakonicznemi odpowiedziami, poruszyła się tak żywo, że aż z kolan jéj spadł „Złoty Ołtarzyk”, a młody człowiek ze zdwojoną ciekawością wpatrywał się w zasłonioną kobietę. Uderzył go młody i świeży dźwięk jéj głosu i zaciekawiły krótkie odpowiedzi.
 — Pani dobrodziéjka dawno już w podróży? — rozpoczęła się na-nowo indagacya.
 — Od dnia wczorajszego.
 — Pewno na zimę do miasta... dla zabawy?
 — Tak, pani.
 Tą razą „Łza Chrześcijanina” poszła śladem „Złotego Ołtarzyka” i w drodze rozsypała tuzin obrazków i przepisanych modlitewek.
 Młody człowiek grzecznie się schylił i pomógł właścicielce w zebraniu rozsypanych skarbów pobożnych.
 — A, dziękuję, panie mój kochany, dziękuję ślicznie! — mówiła otyła pani — grzeczny z pana kawa-