Strona:PL W klatce.djvu/054

 — Nie znam téj pani z prostéj przyczyny — odparł Cypryan — żem rok prawie cały przebył za granicą, a przed wyjazdem moim nie mieszkała tu ona zapewne.
 Młodzieniec słuchał go, zawsze z wyrazem najwyższego zdumienia, a gdy skończył mówić, pochylił się ku niemu i rzekł z tajemniczą miną:
 — Wiész pan, kto ona jest?
 — Jest to właśnie wszystko, czego dowiedziéć się pragnę.
 — Sfinx — szeptał nieznajomy — tajemnica.... anioł i szatan...
 — Ale chciałbym się dowiedziéć, jak się nazywa.
 — Ułożyłem na cześć jéj trzy tysiące wierszy; ona mnie podniosła na sam szczyt Parnasu.
 — Niczego się nie dowiem — szepnął Cypryan do Lucyana.
 — Wiek nasz — rozpoczął znowu poeta — przeznaczony jest dla szczytnych polotów ducha...
 — Ależ panie, chciéj mi powiedziéć nazwisko téj pani, bo wnet rozpocznie się akt ostatni.
 — Tłum zwie ją Kameleonem, ja nazywam ją bóztwem.
 I uderzył się wskazującym palcem w piersi, jakby chciał tym gestem uwydatnić to swoje poetyckie ja.
 — Czy słyszysz — szepnął Cypryan do Lucyana — wyraźnie nazywa się Kameleon.
 Po skończeniu ostatniego aktu opery, dwaj przy-