Strona:PL W klatce.djvu/095

 Jakby na zawołanie, wpadł do pokoju trzynastoletni Mieczek, syn pani Grodzickiéj, żwawy i tęgi chłopak, z pojętną miną i bystremi oczyma.
 — Gdzież to mój uczeń przebywał? — spytał Lucyan, biorąc za rękę zasapanego i spotniałego od zmęczenia chłopca.
 — W śnieżki grałem z Adasiem i Tomkiem — odpowiedział raźno.
 — Jakto w śnieżki? człowieku, toż na świecie błoto, nie śnieg! — rzekł łagodnie Lucyan.
 — Ej, tam pod płotem księdza proboszcza, taki jeszcze śniég czysty i twardy, niby kamień — odrzekł Mieczek, bawiąc się guzikiem od surduta doktora.
 — A lekcyą na jutro umiész? — spytał Lucyan.
 — Jakżeby nie! albom to ja kiedy lekcyi nie umiał?
 — I to prawda; ale to mnożenie...
 — Ej już nauczyłem się: sześć razy siedm czterdzieści dwa, trzy razy ośm dwadzieścia cztery, widzi pan Lucyan.
 W czasie téj rozmowy, pani Grodzicka cicho rzekła do pana Dembowskiego:
 — Czy wiész, panie Dembowski, pan Lucyan taki dobry, że już blizko od roku uczy mego chłopca.
 — Poczciwy z kościami człowiek, mosanie tego — odszepnął szlachcic tak cicho, że aż się okna zatrzęsły.