Strona:PL W klatce.djvu/195

 — Słyszysz, słyszysz, coś mówi!
 — Ot teraz światełko od latarni na twarz jéj padło. A, że piękna, to piękna!
 — Jeszcze piękniejsza, niż była w przeszłym roku.
 — Ach, ten ojciec, zasłonił ją!
 — O, znowu podaje ojcu rękę.
 — Ot i poszła!...
 — Szkoda!
 — Jutro ją pewnie zobaczymy.
 — W przeszłym roku była u nas, zdaje się, trzy razy.
 — Nie, dwa i to zawsze na chwilkę, bo pamiętasz, że mama zaraz po jéj wyjeździe wyjechała z Magdzią na całe lato do ciotki Lipowskiéj.
 Rozmawiając w ten sposób, dziewczęta odeszły od ogrodzenia dworskiego dziedzińca i zaczęły przechadzać się przed gankiem swego mieszkania, wkoło dużego klombu z różanych i bzowych krzewów.
 — Dziwna rzecz — ozwała się Magdzia — czemu pani Warska ciągle nie mieszka w Jodłowéj? Tu tak pięknie! Mój Boże, gdybym ja miała taką Jodłową, nigdy-bym jéj nie opuszczała.
 — Ej, co ty wiész! — odpowiedziała Elżusia — czyś ty kiedy widziała wielki świat? Ja, jak byłam dwa miesiące w Wilnie, u ciotki Kaczyńskiéj, to widziałam z daleka, jak tam panowie pięknie kłaniają się i mówią, a panie zawsze w aksamitach i atłasach, ciągle tańczą, jeżdżą z wizytami, słuchają muzyki, albo