Strona:PL W klatce.djvu/196

patrzą na teatr i cóż dziwnego, że pani Warska, taka piękna, taka bogata, woli żyć na tym wielkim świecie, niż w Jodłowéj.
 — I cóż tam jéj tak bardzo miłego daje ten wielki świat? — zarzuciła znów Magdzia.
 — Bawi się dobrze i basta! — zadecydowała Antosia.
 — Et, mnie bo się zdaje, że człowiek nie na to stworzony, żeby się bawił — szepnęła Magdzia.
 — I cóż-byś ty robiła, gdybyś była bogatą? — szepnęła Elżusia.
 — O, nie powiem, nie powiem! — ze śmiechem zawołała Magdzia.
 — Czemu nie powiész?
 — Powiedz ty wprzódy, Elżusiu.
 — Jabym bawiła się, jak pani Warska.
 — A ty, Antosiu?
 — Jabym jednę część majątku oddała rodzicom i wam, drugą ubogim, a za trzecią nakupiła-bym sobie tyle czekoladowych cukierków, żeby mi na całe życie wystarczyło.
 — Ha, ha, ha! — zaśmiały się siostry.
 — A ja anibym się bawiła, anibym czekolady nie nakupiła — rzekła Magdzia.
 — A cóżbyś zrobiła?
 — Nie powiem, bo będziecie się śmiały.
 — Nie będziemy, tylko powiedz, powiedz!