Strona:PL W klatce.djvu/198

wołała Elżusia — jak on pozna panią Warską i pani Warska jego...
 — To i cóż będzie?
 — To się pewno pokochają.
 — A może... — bardzo cicho szepnęła Magdzia.
 — A to-by szkoda było pana Lucyana — rzekła Antosia.
 — A toż czemu? owszem, śliczna-by z nich dwojga była para.
 — Ej, albo-by to pani Warska wyszła za niego? — rozumowała daléj Antosia. — Prawda, że jest piękny, dobry i rozumny, ale biedny, i to tylko ma, co zapracuje, a ona bogata i mówią ludzie...
 — Cóż tam ludzie mówią?
 — Że okrutna z niéj bałamutka.
 — A mnie się zdaje — rzekła Magdzia — że choć pani Warska i bogata, i, jak mówią, bałamutka, dlatego pana Lucyana pokochać może.
 — A cóż-byś ty na to powiedziała, Magdziu? — figlarnie spytały siostry.
 Magdzia milczała przez chwilę, aż odrzekła:
 — Jeżeli-by pan Lucyan był przez to szczęśliwy, poszła-bym piechotą do Ostréj Bramy, podziękować Matce Bozkiéj.
 — Panienki! panienki! proszę na kolacyą! — zawołała służąca, z fartuchem u pasa i w chustce na głowie, niosąca przez dziedziniec z kuchni ku gankowi