Strona:PL W klatce.djvu/203

 Stary kamerdyner skłonił się i miał wyjść.
 — Pogaś światła w salonach — rzekła, podchodząc doń, Klotylda — widziałam już, że wszystko jest w porządku i wybornie utrzymane, i dziękuję ci za to, mój poczciwy.
 Ignacy z jedną ręką podniesioną w górę, dla podtrzymania portyery, stanął jak wryty na te słowa; na twarzy jego znowu zagrało rozczulenie. Stał i patrzył na nią przez chwilę, aż wreszcie wyjąknął:
 — Chwała Bogu, że jaśnie wielmożna pani przyjechała już do nas.
 Klotylda zbliżyła się i drobną rękę położyła na jego ramieniu.
 — Tracisz widzę pamięć, mój stary — rzekła z uśmiechem — zapomniałeś, że nie lubię, kiedy poczciwy sługa mego ojca i dziada nazywa mnie jaśnie wielmożną panią.
 Było to zbyt wiele dla serca starego kasztelańskiego sługi; obu dłońmi pochwycił rękę Klotyldy i podniósł ją do ust.
 — Moja droga, dobra pani! — wyszeptał.
 — A jakże tam ma się żona twoja? — spytała Klotylda — a wnuczka twoja, Franusia, która w przeszłym roku za mojéj tu bytności za mąż wyszła, czy zdrowa i szczęśliwa?
 — Żonisko zdrowe, ale biedna Franusia...
 — No cóż?
 — Mąż jéj, który, jeśli pani pamięta, był leśni-