Strona:PL W klatce.djvu/229

Warszawa, posąg złożonego w grobie Chrystusa, w kaplicy kościoła Karmelitów.
 Mówiąc to, patrzył badawczo na Klotyldę.
 — W kościele Karmelitów? O! widziałam, widziałam nieraz; lubię tam się modlić — odpowiedziała Klotylda.
 Spostrzegła badawcze spojrzenie Lucyana i przezroczysty rumieniec przebiegł po twarzy jéj i czole.
 Spuściła oczy, niby poprawiając fałdy swojéj sukni, i pomyślała:
 — Tak, to on tam był!
 A Lucyan, spostrzegłszy jéj rumieniec i lekkie zmieszanie, pomyślał również:
 — Tak, to ona tam była!
 Przez chwilę milczeli oboje. Klotylda, nie patrząc na gościa swego, obiegła wzrokiem parter kwiatowy, a gałęź mirtu, pod którego drzewem siedziała, spadając na jéj głowę, wieńczyła ją drobnemi listkami.
 Lucyan nie odrywał od niéj spojrzenia; mimowoli pomyślał, że z tym mirtem nad czołem, z lekkim rumieńcem, który parę razy wrócił na twarz jéj, jakby pod wpływem myśli tajemnéj, w białym stroju swoim, podobna była do młodéj, idealnéj oblubienicy, idącéj ku ołtarzowi ślubnemu.
 Myśl ta, jak ognista błyskawica, przebiegła mu przez głowę; nie zdawał sobie sprawy z uczucia swojego, ale czuł instynktownie jakieś ściśnienie ser-