Strona:PL W klatce.djvu/237

nigdy nie uspokoją się wewnętrzne burze moje? Ratuj mię, o przeczysta!
 I w téj kornéj postawie, z rękoma splecionemi nad głową, długo została; potém usiadła przed biurkiem i napisała list, a gdy skończyła i powstała, spokój na twarz jéj powrócił; zawołała Marylki i, oddając jéj list, rzekła:
 — Jutro, bardzo rano, niech list ten na pocztę odwiozą.
 Zwinna subretka, przechodząc koło lampy, spojrzała na pismo, i figlarny uśmiech przebiegł jéj usta. Po chwili, oddając list Ignacemu, wraz z załączonym doń rozkazem pani, wspięła się na palce i, wskazując adres, szepnęła coś na ucho staremu słudze.
 Ten zrazu się zmarszczył, ale po drugiém słowie Marylki, rozsunął brwi i rzekł:
 — Daj Boże! daj Boże! Ale przypomnę pannie Maryannie przysłowie: „jest to cnota nad cnotami” i t. d. Wié panna Maryanna koniec?
 — Wiem, wiem — odpowiedziała garderobiana — ja téż tylko panu Ignacemu powiedziałam.
 I rozeszli się w różne strony.
 A Lucyan około północy wjeżdżał do N. W oknach ubogich domów ciemno już było, mieszkańcy ich spali, znużeni dniem pracy i ubóztwa; w plebanii tylko błyskało światło. Pod gankiem właśnie proboszcza stanęła bryczka Lucyana i po chwili młody człowiek