Strona:PL W klatce.djvu/245

 — Czyś widziała kiedy matkę pana Dolewskiego? — spytała Klotylda niedbale.
 — A jakże, pani. Ciotka moja, Owsicka, w wielkiéj przyjaźni żyje z panią Dolewską, a ja, nim dostałam się do pani, mieszkałam u ciotki.
 — Czy pan Dolewski był już wtedy w N.?
 — Nie, proszę pani; pan Dolewski wrócił z uniwersytetu przed trzema laty, a ja szósty rok jestem u pani. Ale i wtedy, bywało, przyjeżdżał na wakacje, więc często widywałam i jego, i matkę.
 — To pani Owsicka jest twoją ciotką, Marylko?
 — Tak, proszę pani.
 — Czy imię jéj Anna?
 — Tak, pani. A zkądże pani wié imię mojéj ciotki?
 — Przeszłéj jesieni jechałam z nią do Warszawy w jednym wagonie.
 — Doprawdy, a gdzież to ja wtedy byłam?
 — Czekałaś na mnie w Warszawie.
 — A prawda! Toż dopiéro ciocia musiała być uszczęśliwiona, że panią poznała.
 — Nie wiem, czy wiedziała nawet z kim jedzie, bo miałam twarz zasłonioną i nie powiedziałam mego nazwiska.
 — To dopiéro! Wyobrażam sobie, jak ciocia musiała być ciekawa z kim jedzie; bo to, proszę pani, straszna ciekawska z téj cioci.
 Klotylda nic nie odpowiedziała, a Marylka splata-