Strona:PL W klatce.djvu/268

 Pegaz stanął obok gniadosza i zwrócił się w tym samym co tamten kierunku.
 Poranny wietrzyk i szybka jazda, lekkim rumieńcem zabarwiła twarz Klotyldy, Lucyan przeciwnie był blady tą bladością wzruszenia, która wszystką krew do serca sprowadza.
 — Pani tak wcześnie odbywa konne przejażdżki? — ozwał się po chwili młody człowiek.
 — Ranek był piękny, jeździłam na cmentarz. — I ukazała ręką widniejący na górze pomnik.
 — To pomnik matki pani?
 — Tak panie.
 Rozmowa, obojętnym prowadzona tonem, przerwała się. Pegaz zwolna postąpił naprzód, gniadosz szedł za nim.
 — Pan jedziesz od choréj? — ozwała się po chwili milczenia, Klotylda.
 — Tak pani, a raczéj od konwalescentki.
 — Czy długo jeszcze pan będziesz ją codziennie odwiedzał?
 — Przeciwnie, przyjadę ledwie za dni kilka.
 — A przez ten czas pan ciągle będziesz w N.?
 — Mam odwiedziéć pacyentów, o kilka mil ode mnie mieszkających.
 Znowu umilkli, jadąc ciągle razem drogą szeroką. Minęli górę, a wkoło nich rozłożyły się barwne kwiatami i ozłocone słońcem łąki. Pod lasem żół-