Strona:PL W klatce.djvu/298

ła ona, że Klotylda bogatego i wymuskanego pana Rodryga traktowała bardzo obojętnie, a z synem jéj rozmawiała prawie ciągle i z widoczną przyjemnością.
 Serce matki uderzyło dumą, na widok téj kobiety pięknéj, rozumnéj, świetnéj i bogatéj, publicznie okazującéj jéj synowi tyle szacunku i życzliwości.
 Lucyan dojrzał to rozpromienienie twarzy swéj matki, i wzrok jego zdawał się do niéj mówić:
 — Nieprawda, że ona jest śliczna i dobra, jak anioł?
 — Niechże pani sama osądzi — rzekła wesoło Klotylda, zwracając się do pani Dolewskiéj — czy to jest grzecznie ze strony pana Dolewskiego, że mię dotąd raz tylko odwiedził?
 — On zawsze taki zajęty... — tłómaczyła matka.
 — Za karę musisz pan być u mnie dzisiaj na obiedzie.
 — Radbym serdecznie korzystać z zaproszenia pani, ale dziś nie mogę.
 — Dlaczego pan nie możesz? — spytała, badawczo patrząc w twarz młodego człowieka.
 — Stan pacyenta mego, pana B., wymaga jeszcze mojéj obecności, i chociaż przesilenie choroby szczęśliwie wróży, muszę przecież wracać doń na dni parę.
 — I pan dziś tam pojedziesz?
 Lucyan spojrzał na zegarek.
 — Za godzinę, pani — odpowiedział.