Strona:PL W klatce.djvu/324

 — Widzisz, moje dziecko — mówiła matka, — Owsicka była dziś u mnie i mówiła... — Zająknęła się, patrząc w twarz syna i nie wiedząc, jak ma przystąpić do swego pytania.
 — Cóż mówiła Owsicka? — spytał łagodnie Lucyan.
 — Mówiła, że... że ty tak często bywasz w Jodłowéj...
 — Alboż się kiedy z tém kryłem przed tobą, moja matko? — rzekł Lucyan z uśmiechem.
 — Broń Boże! moje dziecko; ja téż nie dla tego to mówię. Ale widzisz, ludzie gadają...
 — Cóż ludzie gadają?
 — Że ty, moje dziecko, kochasz się w pani Warskiéj.
 — I cóż ztąd, że ludzie o tém mówią? — spytał Lucyan po krótkim namyśle, w czasie którego wzruszenie odbiło się na jego twarzy.
 — Nic, nic, moje dziecko, — żywo odparła Dolewska, spostrzegłszy zmianę w twarzy syna i drżąc na myśl, że mu sprawiła przykrość. — Ale widzisz, jabym chciała wiedziéć... czy to prawda.
 Lucyan wstał, milcząc, przeszedł parę razy przez pokój, a potém, stając przed matką, rzekł stanowczym głosem:
 — Ludzie prawdę mówią, moja matko. Ja kocham panią Warską.