Strona:PL W klatce.djvu/325

 Dolewska złożyła ręce, jak do modlitwy, i przez kilka chwil patrzyła na syna, milcząc.
 — I cóż z tego będzie? — spytała cicho.
 — Nie wiem, — odpowiedział Lucyan.
 — A onaż, czy ciebie kocha? moje ty dziecko jedyne.
 — Nie wiem, matko.
 — Jakto, nie wiész? czyście nigdy ze sobą o tém nie mówili? Już téż, kiedy ją kochasz, to, zwyczajnie jak między młodymi, musieliście o tém mówić ze sobą.
 — Nigdy, moja matko.
 — A czy ty wiész, Lucysiu, co ludzie jeszcze mówią?
 Lucyan milczał.
 — Ludzie mówią — ciągnęła Dolewska, — że ty się żenisz z panią Warską.
 Na te jéj słowa nagły rumieniec zalał twarz Lucyana; usta mu drgnęły.
 — Moja matko — odrzekł po chwili, — nie myślałem dotąd nigdy, do jakiego końca doprowadzi mię miłość moja dla pani Warskiéj. O miłości téj nigdy jéj nie mówiłem, ale prawdą jest, iż kocham ją całą siłą mojéj istoty. Ty wiész najlepiéj, moja matko, że oprócz ciebie, ona jest piérwszą kobietą, którą kocham; jakkolwiek skończy się nasz stosunek, ona téż będzie ostatnią. Czuję, że w miłość dla niéj wlałem całe uczucie, do jakiego zdolne jest moje serce.