Strona:PL W klatce.djvu/339

 — I nie pisze?
 — Nie.
 Pani Dolewska westchnęła i wzięła się do pończoszki; ale gdy wkrótce robota jéj z rąk wypadła, a już zaczynało ściemniać się, rzekła do Marysi:
 — Idź, zanieś lampę do pokoju pana Lucyana.
 A kiedy dziewczyna wróciła, spytała :
 — Co pan Lucyan robi?
 — Nic, proszę pani.
 — Herbatę, wypił?
 — Ani zaczął.
 Dolewska poszła sama do pokoju syna. Na biurku stała nieporuszona szklanka herbaty, a Lucyan siedział nieruchomie na fotelu, ze wzrokiem utkwionym w przestrzeń.
 — Lucysiu — rzekła Dolewska — kładąc mu rękę na ramieniu.
 Drgnął lekko, jakby się ze snu obudził.
 — Czy nie będziesz pił herbaty?
 — Dziękuję ci, moja matko, nie będę — odpowiedział tym samym złamanym głosem, jakim mówił zrana.
 Dolewska odeszła i od progu wróciła.
 — Czyś ty bardzo chory? — spytała.
 — Nie, matko, zdrów jestem zupełnie — odpowiedział, nie zmieniając postawy.
 Dolewska wróciła do swego pokoju i, zamiast wziąć