Strona:PL W klatce.djvu/340

się swoim zwyczajem do pończoszki, uklękła przed krucyfixem.
 W parę godzin potém cisza głęboka panowała w miasteczku i w domu doktora; wieczór był późny... wszyscy spali.
 Lucyan wstał z fotelu, na którym nieruchomie kilka godzin przesiedział, wziął w rękę list rozłożony i wpatrzył się w wyraz „narzeczona”. Po chwili pochwycił się obu rękoma za głowę i zawołał prawie głośno:
 — Boże mój! ja tego nie rozumiem, to być nie może!
 W bawialnym pokoju około drzwi jego coś zaszeleściało, ale Lucyan nic nie słyszał; uchylił roletę z okna i patrzył na piękną noc letnią.
 — Nad jéj domem — rzekł pół-głosem — te same gwiazdy świecą... a ja nigdy już tam nie będę... być nie powinienem!...
 Znowu podniósł obie ręce do czoła i zawołał:
 — Ach, umrzéć!...
 Krzyk ten wydarł się z jego piersi boleśnie, jakby mu serce pękało.
 — Lucysiu! — ozwał się ode drzwi cichy i miękki głos kobiecy.
 Lucyan nie słyszał.
 — Lucyanie! — powtórzył głos z taką miłością i pieszczotą, że doszedł uszu pogrążonego w rozpaczy...