Strona:PL W klatce.djvu/349

rzyła Owsicka — nie częstoż odwiedzasz nas, panie mój kochany!
 — A cóż, moja pani Wincentowa! Jak człek się zagospodarzy, to i o Bożym świecie zapomni, a wiész przecie, że od czasu, jak Pan Bóg wziął do swojéj świętéj chwały mego nieboszczyka Jasia, wszystkie kłopociska spadły na mnie, biedną wdowę. Ach! myślałam, że będę miała pomoc z brata, którego, nie wymawiając, sama wyhodowałam; ale gdzie tam! jak zasłabł jeszcze w Styczniu, to do téj pory cherla i cherla. Już do wszystkich znachorów woziłam go i nic nie pomogli. Myślę sobie, trzeba jeszcze doktora sprobować, i przyjechałam prosić pana Dolewskiego, aby pojechał do Wałków, mego Adasia zobaczyć.
 Owsicka smutnie pokiwała głową i machnęła ręką.
 — E! widzisz, moja pani Janowo! Widzisz-bo... z nim coś niedobrze...
 — Cóż, cóż? — spytała Rzepowa.
 — Ot, prawdę mówiąc... bo i na co to w bawełnę obwijać? Jać sama, panie mój kochany, żałuję jego, jak własnego dziecka...
 — Cóż to takiego? — ciekawie pytała Rzepowa, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę.
 — At — odrzekła, machnąwszy ręką, pani Anna, — urzeczony biedak i kwita!...
 — Kto? kto?...
 — A Lucyś Dolewski.