Strona:PL W klatce.djvu/353

w szlafroku swoim szukać szpilki, chcąc po cichu wynieść się z nią do sieni i język sobie nakłuć.
 Tymczasem Lucjan powoli szedł ulicą i mijał domek Grodzickiéj.
 — Niech pani sędzina dobrodziejka spojrzy — mówiła w mieszkaniu ex-sędziny panna Zuzanna — pan konsyliarz dobrodziéj idzie.
 Grodzicka poprawiła filutki i spojrzała w okno.
 — Co jemu jest? — rzekła — chodzi jak nie swój.
 Panna Zuzanna westchnęła i ozwała się:
 — Oj! pani sędzino dobrodziejko, źle o tém ludzie mówią.
 — I cóż ludzie mówią?
 — Ot gadają, że pana konsyliarza ktoś urzekł.
 — Ej, wstydź się panna Zuzanna wierzyć w takie rzeczy! Żadnych uroków na świecie niéma, tylko wola Boga. Pan Lucyan musi być chory, albo czémś zmartwiony, nic więcéj.
 Gdy tak rozmawiały dwie stare kobiety, dwunastoletnia Walerka popatrzyła przez okno na idącego doktora, a potém wbiegła prędko do pokoiku, w którym zimą leżała chora na odrę. Tam na stole, zastawionym wówczas lekarstwami, na tym samym stole, na którym Lucyan złożył dar dobroczynny ubogiéj rodzinie, stał w szklance wielki bukiet z niezapominajek i polnych róż. Walerka wyjęła bukiet ze szklanki, wymknęła się z domu bocznemi drzwiami i pobiegła ku mieszkaniu Dolewskich.