Strona:PL W klatce.djvu/355

cyan, uśmiechając się bladym i martwym uśmiechem.
 — Czemu pan tak dawno u nas nie był? — spytała Walerka, podnosząc ku jego twarzy swoje błękitne, łagodne oczy.
 Lucyan popatrzył na nią przez chwilę, a potém, jakby sobie coś przypomniał, rzekł:
 — Dziękuję pannie Waleryi za kwiaty, które stawiasz codzień na mojém oknie.
 Walerka zmieszała się i spuściła oczy.
 — A zkąd pan wié, że to ja tam stawiam te kwiaty? — spytała, mnąc w palcach koniec swéj muślinowéj chusteczki.
 — Widziałem — odpowiedział Lucyan.
 Walerka chwilkę milczała, idąc ciągle obok niego, potém stanęła przed nim tak, że się zatrzymali oboje i, składając drobne ręce na piersi, rzekła:
 — Panie Lucjanie, ja za pana co rano i co wieczór się modlę. Pan taki dobry! A jak spostrzegłam, że pan jesteś smutny, pomyślałam zaraz, że będę panu stawiała na oknie niezabudki, dlatego, że one błękitne, więc panu niebo przypomną; a ksiądz Stanisław zawsze mówi, że komu smutno, ten powinien myśléć o niebie, to mu lżéj będzie.
 Lucyan raz jeszcze spojrzał na Walerkę, rozśmiał się tym samym martwym uśmiechem i rzekł:
 — Pannie Waleryi się zdawało; nie jestem wca-