Strona:PL W klatce.djvu/405

 Zdjęła z palca pierścień z brylantem i podała go Karłowskiemu.
 — Weź ten pierścionek na pamiątkę ode mnie; gdy spojrzysz nań, przypomni ci kobietę, któréj już nigdy nie zobaczysz.
 — Jest-że to nieodwołalna twoja wola, Klotyldo? — spytał Cypryan.
 — Jak śmierć, jak grób — odrzekła stanowczo.
 Karłowski wziął pierścionek i zatrzymał jéj rękę w swych dłoniach.
 — Więc szanuję twoję wolą. Dziękuję ci za chwile szczęścia, jakieś mi dała. Kiedym cię spotkał, byłem lekkim, samolubnym, moralnie dzieckiem prawie. Odchodzę od ciebie podniesiony uczuciem, dojrzały cierpieniem, odchodzę bez urazy, bez złéj o tobie myśli... z żalem tylko, że cię opuścić muszę... z przywiązaniem. W pamięci mojéj pozostaniesz zawsze piękną i słodką Klotyldą, która jak sen przeszła przez drogę mego życia... A w przyszłe życie czy ty wierzysz? Ja wierzę w nie... Spotkamy się kiedyś może tam, gdzie nie będzie grzechów, rozpaczy ani rozstania.
 Żal głos mu stłumił, pochylił się, długim pocałunkiem przycisnął rękę Klotyldy i wyszedł szybko z salonu.
 W godzinę potém na dziedzińcu jodłowskiego dworu ozwał się turkot odjeżdżającego powozu, trwał przez chwilę i za bramą umilkł stopniowo w oddali.
 A dom jodłowski grobowa zaległa cisza. Mgła