(pod adresem Kasy Mianowskiego[1]).
Głos w paru końcowych numerach z roku zeszłego wystąpił z krytyką działalności komitetu Kasy Mianowskiego.
Nie solidaryzując się bynajmniej z antysemickiem tłem, na którem krytyka „Głosu“ została postawiona, podzielam w zupełności potrzebę poddania publicznej krytyce różnych instytucyj, a zwłaszcza takich, jak Kasa Mianowskiego, z której działalnością tak ściśle są związane losy naszego społeczeństwa; — nie jest to wcale przesada: kto rozumie proces ewolucyi ludzkości, ten nie zaprzeczy, iż instytucya, która w danem społeczeństwie warunkuje jego produkcyę umysłową, warunkuje tem samem jego racyę bytu, jako niezbędnego ogniwa śród społeczności wszechludzkiej. Z drugiej strony podzielam w zupełności wyrażone w odpowiedzi „Głosowi“ żądanie Komitetu Kasy, aby krytyka taka opierała się na „niewzruszonych danych faktycznych“.
Ponieważ fakta, przytoczone przez „Głos“, wydały się komitetowi niewystarczającemi, postaram się więc, jakkolwiek bardzo obarczony pracą, przytoczyć poniżej takie, które, jak mniemam, zdołają zadowolić nawet najbardziej wygórowane żądania.
Sprawa jest następująca:
- ↑ „Głos“ 1899 N. 2.
