Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 037.jpeg

 — Czy masz co przeciwko moim projektom? — spytał Leopold.
 — Ja? — zawołał gospodarz domu z akcentem najczystszej prawdy — ja? a toż dlaczego?
 — Bo nie odpowiedziałeś mi nic.
 Hrabia wzruszył lekko ramionami.
 — Daruj mi — wyrzekł z niejakiem wahaniem — podziwiam zawsze ludzi, którzy nie będąc do tego zmuszeni siłą namiętności, lub jaką inną koniecznością, rzucają się tak na lekko w burzliwe morze małżeństwa. A co do ciebie...
 Leopold patrzał na swego krewnego ze wzrastającem zdziwieniem; wreszcie roześmiał się głośno.
 — Daruj mi z kolei — rzekł — ale używasz tak tragicznych wyrazów: namiętność, burzliwe morze, iż na honor przestaję cię rozumieć. Ja nie biorę życia z tej strony.
 — Może masz słuszność — odparł hrabia z niedostrzeżoną ironią.
 — Nie żartuj — mówił dalej Leopold lekkim tonem — zdaje mi się, iż w gruncie rzeczy rozumiemy się doskonale i mamy jednakie zasady.
 — Być może.
 — Dla ludzi dobrze wychowanych, dla ludzi naszego świata i położenia, małżeństwo jest interesem, jak każdy inny.
 — Interesem, czasami hazardownym.
 — Bynajmniej; to zależy od punktu widzenia. Domyślasz się przecież, iż nie ofiaruję, jak arkadyjski pasterz, serca mojej przyszłej.
 — Więc w końcu powiedz mi, dlaczego się żenisz?
 — Dlaczego? wyborne pytanie! Naprzód dlatego, żeby mieć żonę; jest to konieczność społeczna.
 — Bez której tylu ludzi się obchodzi.