Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 109.jpeg

 — Niestety... to jest... prawdziwie nie wiem, jak to pani hrabina rozumie.
 W sposób najprostszy: widzę, iż pani Drylska nie zna jej myśli, poglądów i zapatrywania się na rzeczy. A zapatrywanie to wymaga bardzo wielu sprostowań. Księżniczka jest egzaltowana, romansowa, i to właśnie mam za złe pani Drylskiej.
 — Pani hrabino, zdaje mi się, iż ja nigdy nie dałam powodu...
 — Nie o to teraz idzie — przerwała pani domu — złe musi być zakorzenione od dawna i dowodzi wielkiej niedbałości pani Drylskiej oraz lekceważenia swoich obowiązków. Jak można było nie zwrócić całej baczności na tak ważny fakt i dozwolić rozwinięcia się tej determinacyi, energii, tak zgubnej w kobiecie. Co większa, księżniczka wszystko bada nieustannie, wszystkiego chce dociekać.
 — Pod tym względem muszę przyznać pani hrabinie — odparła zmięszana nauczycielka — iż często bardzo strofowałam księżniczkę, szczególnie w ostatnich czasach.
 — Strofować, to nie dość.
 — Cóż miałam uczynić?
 — Przekonać ją, koniecznie przekonać. Oto do czego doprowadziło ją to zgubne pobłażanie.
 — Niech pani hrabina raczy się zastanowić, iż księżniczka ma stały charakter, a nawet śmiem to powiedzieć, nie daje się łatwo przekonać.
 — Otóż to właśnie nieszczęście, pani Drylska, tu leży główna wada jej wychowania.
 — Bóg świadkiem jednak, pani hrabino, robiliśmy co było można, ale z księżniczką niełatwa sprawa. Bóg wie, co przychodziło jej do głowy, rzucała zawsze osobliwe kwestye, poruszała materye, o których nikt nie myślał, i zadawała pytań co niemiara. A nadewszystko nikomu nie chciała wierzyć na słowo.