Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 126.jpeg

uczynić, zajrzałam przez dziurkę od klucza. Zdawało mi się, iż w tak wyjątkowych okolicznościach mogłam to uczynić.
 Mówiąc to, spojrzała niespokojnie na Aurelię, chcąc się przekonać, jak ona ten krok hazardowny uważać będzie; ale Aurelia odparła spokojnie:
 — Ma się rozumieć. Trzeba było tylko uważać, aby księżniczka nie domyśliła się tego, bo najprzód byłby to dla niej zły przykład, a potem mogłoby to nadwerężyć szacunek, jaki dla nauczycielki mieć powinna.
 — Tak też zrobiłam, pani hrabino — zawołała uradowana Drylska tą niespodzianą pochwałą — i wówczas to ujrzałam w rękach księżniczki błękitną książeczkę, o której mówiłam.
 — Trzeba ją było dostać — wyrzekła z niezwykłą żywością Aurelia.
 — Myślałam nad tem właśnie noc całą, pani hrabino, gdy rano usłyszałam, jak księżniczka cicho otworzyła drzwi od mego pokoju; była ubrana jak do wyjścia.
 — Sama? o tak niezwykłej porze? to niepodobna, pani Drylska.
 — Niestety, pani hrabino, niepodobieństwo to się spełniło; księżniczka na palcach wysunęła się na kurytarz, a potem widziałam przez okno, jak wbiegła do parku.
 — I czemuż pani Drylska jej nie zatrzymała?
 — Chciałam to uczynić, pani hrabino, tylko pomyślałam sobie, iż była to szacowna sposobność przejrzenia według rozkazu pani hrabiny pokoju księżniczki i dostania owej tajemniczej książeczki.
 — I cóż? — spytała Aurelia.
 — Niestety, pani hrabino, to rzecz niepojęta: nie znalazłam nigdzie śladu błękitnej książeczki, księżniczka musiała ją mieć z sobą.
 — Tak więc pani Drylska niczego się nie dowiedziała i puściła Natalię samą jedną do parku — wyrzekła Au-