Strona:PL Waleria Marrené-Dwoista 009.jpg

 Skłoniła mi się lekko, ze swobodą, jaką nadaje położenie i wprawa towarzyska; usiadła i wskazała mi miejsce naprzeciw siebie.
 Chciałem przemówić, ale mnie uprzedziła.
 — Pan Liński? — wyrzekła.
 — Tak jest, pani hrabino. Jan Liński.
 Podniosła do oczu lornetkę oprawną w złoto i przyglądała mi się przez chwilę, jakby badała co mnie tu sprowadza, a wzrok ten był tak wymowny, iż wywołał natychmiastową odpowiedź.
 — Mam zlecenie do panny Stefanii, mojej kuzynki, od jej umierającego ojca.
 Cień widoczny nakształt chłodnego powiewu przesunął się po obliczu starej kobiety.
 — Pan Liński — wyrzekła z naciskiem — o ile wiem, umarł przed półtora rokiem.
 Tym wyrazem „pan“ oddzielała go od swojej rodziny, samą zaś datą śmierci zdawała się odrzucać myśl jakiegobądź zlecenia lub moralnego legatu.
 — Okoliczności odemnie niezależne nie pozwoliły mi wprzódy spełnić jego woli.
 Zrobiła ręką ruch lekceważący. Nietrudno było z niego zrozumieć, że ostatnia wola ojca Stefanii obchodziła ją równie mało jak on sam. Chłodny powiew zamienił się w lodowaty, który spędził resztę uśmiechu z jej wązkich ust i nadał im ostry, nieprzejednany wyraz.
 — I cóż to takiego? — spytała po chwili z widocznym przymusem.
 — Medalion z miniaturami...
 — Miniatura mojej córki! — zawołała. — Nie chciał mi jej nigdy zwrócić.
 — Miniatura żony i jego samego — poprawiłem.
 I znowu zrobiła ruch, tym razem mimowolny może, a jednakże świadczący tak wyraźnie, iż miniatura ojca Stefanii była jej obojętną, wstrętną nawet, iż słowami nie mogłaby tego wypowiedzieć dobitniej.
 — I to już wszystko? — spytała, patrząc mi w oczy.
 — Nie; jest i list do córki.
 — Aa... list.
 W tych krótkich słowach dźwięczała gorycz szyderstwa. Nie dodała jednak nic więcej; dobre wychowanie, względy światowej przy-