Strona:PL Waleria Marrené-Dwoista 011.jpg

pani, która obchodzisz mnie zblizka, naprzód przedstawić się muszę. Jestem Jan Liński, ojciec pani był moim stryjem.
 — Pan go znałeś? — zapytała.
 — Spędziłem z nim kilka lat ostatnich.
 — W Chicago?
 — Tak, pani. Przybyłem tu nawet ze zleceniem od niego.
 — Do mnie?
 Patrzała jakby nie mogła zdać sobie sprawy z tego co słyszała.
 Hrabina w milczeniu asystowała naszej rozmowie z lodowatym wyrazem na twarzy, nie odejmując lornetki od oczów.
 — Do mnie? — powtórzyła po chwili — ależ ja nie znałam go nigdy. Nigdy nie dał mi znaku życia.
 — Nie stało się to z jego winy. On kochał panią gorąco.
 Przerwał mi w tem miejscu ironiczny głos hrabiny.
 — Oh! o przeszłości byłoby najlepiej zamilczeć.
 — Jeżeli o przeszłości są rzeczy wątpliwe — pochwyciłem — przeciwnie należy je rozjaśnić.
 Stara kobieta zmierzyła mnie od stóp do głowy.
 — Zdaje mi się — wyrzekła — nie biorąc wcale w rachunek słów moich — iż masz pan oddać mojej wnuczce medalion.
 — Medalion i list, do których parę słów dodać muszę — odparłem niezrażony.
 Wzruszyła ramionami z wymuszoną rezygnacyą.
 — A więc, skoro pan nie chcesz rozumieć, iż są rzeczy, których dotykać nie należy, nie pozostaje nam nic jak spełnić ten kielich goryczy; mam nadzieję ostatni jaki nas z tej strony dochodzi.
 — Wiem, że mój stryj nie był nigdy przez panią hrabinę oceniony, i to właśnie...
 — Oceniony! — zawołała mimowolnie. — Wielki Boże! oceniony!
 Pohamowała się jednak szybko. Przycięła wargi i zamknęła się znowu w postawie wyczekującej.
 Stefania w milczeniu usiadła przy niej, podparła głowę na ręku i zdawała się pogrążoną w myślach. Jej spokój odbijał dziwnie przy wzburzeniu babki.
 Wówczas położyłem przed nią starożytny złoty medalion, w któ-