Strona:PL Waleria Marrené-Dwoista 022.jpg

taki sam, może nawet nieco żywszy interes, niż te różnokolorowe a jednobrzmiące książki.
 — Cóż — zapytała — w jakiemże usposobieniu przychodzisz pan dzisiaj?
 — Zawsze w jednakiem.
 A potem zapytałem nagle:
 — Czy babka nie wydaje Stefanii za mąż?
 Popatrzyła na mnie.
 — Aa! To dla tego przyszedłeś pan tak wcześnie? Któż to panu powiedział?
 — Nikt.
 — Śledziłeś pan Stefanią?
 — Spotkałem ją tylko.
 — Jesteś pan bardzo domyślnym.
 — Więc to prawda?
 — Jeszcze niezupełna. Dopiero prawdopodobieństwo. Przecież chowa się panny na to, żeby je za mąż wydawać.
 — Ale kto jest ten...
 Zatrzymałem się, ona nie podchwyciła, czekała widocznie aż dokończę.
 — Ten wysoki brunet, z binoklami na nosie, z miną impertynencką i twarzą przedstawiającą uderzające podobieństwo do owczego typu — wypowiedziałem odrazu.
 — Jest to tytuł wsparty kilkunastotysięcznym dochodem.
 — I nic więcej?
 — Cyfra małżeńska jak każda inna.
 — A Stefania?
 — Stefania gdy nadejdzie chwila uroczysta, odpowie wedle życzenia babki, potem zajmie się wyprawą, jak to czyni każda panna, potem...
 — Więc to rzecz ułożona?
 — Nawpół dopiero. Stefania nie jest bogata, choć babka zapisuje jej wszystko co posiada, a choć należy do wielkiej rodziny, nazwiska arystokratycznego nie nosi. Nie może więc liczyć na lepszą partyę.
 — A cóż jej brakuje, wedle zdania pani przynajmniej — zawołałem rozdrażniony. — Wszakże jest tytuł, majątek, osoba.